http://www.scp-wiki.net/scp-895
To po prawej to monitoring na żywo z SCP. To po środku tych dwóch korytarzy to trumna. Gdy gaśnie światło na kilka sekund mają miejsce dziwne, straszne i drastyczne zjawiska, nie będę zdradzał jakie. Po prostu oglądajcie.

Ciekawostka: Gdy próbowano otworzyć trumnę, w środku nic nie było, ale każdy, kto oglądał to przez monitoring na miejscu, zaginął w dziwnych okolicznościach.


Tak, wszystko się dzieje na żywo.

EDIT:

Spoiler:

Anonki mam traumatyczne przeżycie z dzieciństwa, którym chciałbym się z wami podzielić ;_;

Ta historia może wam się wydać zmyślona, ale tak wcale nie jest.
Boże! Jak ja bym chciał, żeby ona była zmyślona ;_;

Nikomu nigdy tego nie mówiłem, ale muszę to z siebie wyrzucić ;_; Pozwólcie, że opowiem :3

To wydarzyło się, jak miałem 6 lat.
Ale zanim opowiem, to muszę trochę wprowadzić w realia.
Więc sprawa wygląda tak, że wychowywałem się na wsi. Typowa polska wieś na zadupiach Roztocza Południowego (ale setki hektarów pól i kilka pojedynczych, porozrzucanych tu i tam drewnianych domków najlepsze).
Od kiedy pamiętam, czyli dla mnie od zawsze, mieszkaliśmy w domku na takim niedużym wzniesieniu, od południa pod wzniesieniem znajdował się las ciągnący się w pizdu i jeszcze trochę, wejście do domu było od mniej więcej zachodu (jak byłem mały, miałem taki maleńki kompas z Kaczora Donalda, mame pomogła mi go rozkminić, tak często się nim bawiłem, że do dziś pamiętam jak sprawdzałem strony świata, w którym kierunku co jest), w tamtą stronę też biegła ścieżka ze wzniesienia. A wokół wszędzie rozchodziły się pola. Nieopodal było również pastwisko, czasami tam chodziłem pooglądać krowy, ale bałem się sąsiada (do niego należało to pastwisko) – typowy Janusz, burak jak ja pierdole, miał taki wybuchowy, basowy głos, nigdy nie mówił normalnie, tylko darł mordę, ale najgorsze było to, że nigdy nie wiedziałem, czy mówi serio czy żartuje, i jako mały dzieciak strachałem z dużego grubego polaczka 125kg drącego morde „E, nogi za pas stąd wypierdalać, bo jak z dupy powyrywam!”. No więc czasami tam chodziłem pooglądać te krowy, nie wiem czemu, strasznie mi się podobały, a te ich tępe spojrzenia gdy powoli przeżuwają trawę miało w sobie coś hipnotycznego.


Generalnie na wsi mieszkało kilka rodzin, z czego wszyscy, jak pamiętam z dzieciństwa, to już stare grube pryki, ja byłem wtedy jedynym dzieckiem w najbliższej okolicy.
Był też miejscowy żul, pan Henryk, często odpierdalał jakieś inby, nie miał żony, pamiętam raz jak była jakaś afera, że Henio ukradł panu Grzesiowi coś z piwnicy (pan Grzegorz miał taką oddzielną piwnicę – usypany wał z ziemi, porośnięty trawą, trzymał tam warzywa, owoce, trunki i jakieś narzędzia), ten go zdrowo opierdolił i trochę zwyzywał, na co pan Henio się obraził śmiertelnie, i za karę w nocy zakradł się Grzesiowi do obory i zapierdolił mu świnię. Grzesiek mu później groził, że sprowadzi milicje, ale w końcu i tak do niczego nie doszło, tzn. Grzesiek się zemścił i wybił Heniowi dwa okna.
Praktycznie żadnych obcych się tam nie widywało, rzadko przyjeżdżał ktoś spoza wsi, najczęściej to były rodziny kogoś z tutejszych, raz przyjechał jakiś gość który chciał kupić ziemie, ale i tak wrócił z niczym, kiedyś napatoczył się też jakiś koleś, któremu koń się spłoszył w lesie (on się odlewał bodajże, a koń zobaczył jakieś dzikie zwierze, dzika czy coś, i zaczął spierdalać i gdzieś spierdolił niewiadomo gdzie) i więcej obcych jakoś nie pamiętam.
Poza tym jednym.

Jak już pisałem, to stało się jak miałem 6 lat.
Leżałem sobie normalnie w łóżku, ale coś nie pozwalało mi zasnąć. Wtedy, wsłuchując się z śpiew świerszczy (a było ich od chuja, dokoła pagórka, z wyjątkiem południa rozciągały się pola zboża, robactwa tam było od zajebania) usłyszałem nagle odgłos którego nigdy nie zapomnę. Słyszałem dużo razy ryk zarzynanej świni ale to było coś innego. To było przerażające, w przeciwieństwie do odgłosów jakie wydają zdychające świnie. Brzmiało trochę jak połączenie ryku krowy, z płaczem dziecka i rykiem świni, a wtórowały temu charakterystyczne „muczenia” krów na pastwisku. Wyskoczyłem z łóżka i upewniwszy się, że rodzice śpią, wybiegłem na boso z domu. Co prawda wiedziałem, że będę miał ujebane stopy błotem, ale przy wejściu do domu stała miska z wodą, więc zaplanowałem, że umyję tam stopy tak szybko jak wróce.
Pobiegłem na pastwisko.
Nie bałem się, że spotkam tam sąsiada, bo on mieszkał zupełnie gdzie indziej, w dół wsi, nasz dom był najbliżej jego pastwiska.
Biegłem przez pole zboża, była końcówka lipca, zboże było już całkiem wysokie, praktycznie cały się w nim kryłem na wysokość.
Dobiegałem już do pastwiska, kiedy nagle okolicę spowiła cisza.
Przestraszyłem się i stanąłem w miejscu. Jeszcze nie wyszedłem zza linii zboża, byłem jeszcze niewidoczny, powoli szedłem do przodu. Serce niemal wyskakiwało mi z piersi, krew huczała w skroniach. Nigdy nie byłem podobnie jednocześnie podniecony i przestraszony. W końcu zbliżyłem się do miejsca, gdzie zboże się kończyło. Kucnąłem na skraju.
Przede mną, jakieś dwa metry od zboża było ogrodzenie pastwiska, czyli prymitywny drewniany płot zbity z różnych wielkości desek. W oddali widziałem zwierzęta skupione w jednym miejscu, przed nimi zaś wypatroszone truchło krowy, na którym siedziało to
to stworzenie.

Wcześniej słyszałem o nim tylko legendy, poczułem się nagle, jakby to był sen. Uszczypnąłem się w rękę, ugryzłem w ramię, ale to nic nie dało. Przerażenie sparaliżowało mnie, tak, że nie mogłem się ruszyć ani oderwać od tego wzroku.
TO podnosiło powoli rękę z krwawym ochłapem mięsa, ale wtedy, ja straciłem równowagę i musiałem podeprzeć się szybko ręką, żeby nie polecieć do tyłu.
Zboże zaszeleściło. Zbyt głośno.
Istota odwróciła się momentalnie w moją stronę. Przez ułamek sekundy pochwyciłem jego przerażające spojrzenie, dwie wąskie szpary, oczy odbijające się złowrogo w świetle księżyca, ślepia przepełnione nienawiścią.
Nastał moment bezruchu.
A dalej wszystko potoczyło się jednocześnie.
Ja wstałem i zacząłem uciekać ile sił w nogach, istota odskoczyła od truchła i jednym susem z niewiarygodną zręcznością wskoczyła na płot, obejrzałem się przez ramię akurat w tym momencie, odwróciłem się szybko i uciekałem dalej, słysząc za sobą głośne:
„KHRAAAAA”
Po czym rozległo się głuche uderzenie – to cowiek zeskoczył z płotu na ziemię i już biegł za mną.
Uciekałem ile sił w nogach, ale wiedziałem, że on jest coraz bliżej. Nagle usłyszałem ponownie, tuż za sobą
„KHRAAAAA”
i sekundę później już leżałem, powalony przez silny cios największego zbrodniarza wojennego.
Stał nade mną w całej okazałości, zasłoniłem się rękami i czekałem na ostateczny cios, ale wtem coś nieoczekiwanego się stało.
Usłyszałem głośne uderzenie, podniosłem rękę i spojrzałem, przede mną nie było cowieka maupy, leżał nieopodal, a nad nim jakaś tajemnicza postać w długiej, ciemnej szacie, o twarzy skrytej za kapturem.
„To niemożliwe!” – pomyślałem – „Największego zbrodniarza wojennego mógł pokonać tylko jeszcze większy zbrodniarz wojenny, to by go stawiało w świetle przenajwiększego”
Skrępowany przerażeniem, próbowałem cofać się do tyłu, ale postać odwróciła się w moją stronę i powoli szła.
Rwanym głosem, głosem zdesperowanego człowieka zdołałem wydusić z siebie:
- Kim… Kim ty jesteś…?
Mężczyzna zrzucił kaptur. Mym oczom ukazała się charakterystyczna twarz, te małe, uśmiechnięte oczka, okrągłe rysy twarzy, wysokie i szerokie kości policzkowe, uśmieszek, ten ironiczny uśmieszek, za którym nikt nie wiedział, co się kryło.
Mężczyzna uśmiechnął się lekko, pokazując spiłowane w trójkąt zęby, ociekające krwią
- Jestem… Bogiem.
Skoczył nade mną i nagle zniknął w ciemnościach, słyszałem jeszcze tylko szum zboża uginanego pod jego susami.
Kilka lat później, kiedy już wraz z rodziną przeprowadziliśmy się do miasta, zobaczyłem tą samą twarz w telewizji. Nazywali go papieżem Polakiem.
Ale to nie był drugi raz kiedy zobaczyłem ten uśmiech.
Och, widziałem go dużo częściej, czasami nawet i codziennie.
Zaczęło się właśnie tego dnia.
Drugi raz zobaczyłem go już nazajutrz. I były to okoliczności jeszcze straszniejsze, i tym razem ta dziwna postać wcale nie miała względem mnie pokojowych zamiarów…

Ostatnio edytowany przez Szysz (2012-07-22 20:53:03)

Lavender Town Tone ma fajne "covery" na przykład na pianinie:
http://www.youtube.com/watch?v=QSZ6LcfGV_w
Też nie mogę przestać tego słuchać :3

Creepypasta Szysza zniszczyła mi mózg @_@

Jakby kontynuacja historii z Lavender Town

Spoiler:

Pierwsza wersja niepokojącej muzyki będącej prawdopodobną przyczyną fali samobójstw wśród dzieci na terenie Japonii stanowiła około 70% zjawiska zwanego potem Syndromem Lavender Town (oryg. LTS).

Pozostałe 30% tego fenomenu stanowiły efekty wizualne zawarte w testowych wersjach gier. Pełniły one funkcje stymulatora dołączonego do słyszanych podczas pobytu w Lavender dźwięków. Wśród tych obrazków możemy wyróżnić m.in. "Ducha Białej Ręki", "Animację Ducha" oraz "Skrypt Pogrzebanego Żywcem".

Jako że sama muzyka spełniała swoje zadanie, grafiki miały znaleźć zastosowanie, kiedy właściciel gry był głuchy lub po prostu słabo słyszał. Ostatecznie zrezygnowano z umieszczenia ich w finalnej wersji gier. Później powstały jednak metody, które pozwalały obejrzeć je bez uświadczenia efektów LTS, a dzięki którym mogę teraz te efekty opisać:

Duch białej ręki
W kodzie gry znany jako "whitehand.gif". Dłoń najpierw wspomniana jest przed wieżą w Lavender, przez dziewczynkę, która pyta bohatera, czy ten wierzy w duchy. Następnie mogliśmy spotkać ją jako pokemona podczas zwiedzania trzeciego piętra wieży. W skład grafiki wchodziły cztery animacje. Pierwszą widzieliśmy podczas "wchodzenia" pokemona na arenę walki po jego spotkaniu, drugą kiedy wydawał swój odgłos i pozostałe dwie podczas wykonywania ataków. Oglądanie wszystkich czterech określono jako "niebezpiecznie". Nie wiadomo, jak działały dwa ataki posiadane przez białą dłoń, wiemy że nazywały się "pięść" oraz "brutalność". Animacja pierwszego ataku przedstawiała po prostu dłoń składającą się w pięść i nacierającą na przeciwnika, natomiast w animacji ataku "brutalności" brakowało kilku klatek. Tutaj dłoń się otwiera, a następnie składa w nożyce i znika, w tym momencie jest brakujący fragment, po którym whitehand pojawia się z powrotem ułożona tak, jak na początku. Brakujących klatek nigdy nie odnaleziono.

Sam wygląd dłoni jest bardzo groteskowy. Na wystającej kości wciąż znajduje się mięso, a z rozerwanej skóry nadgarstka zwisają ścięgna.

Łapka wygląda tak: http://25.media.tumblr.com/tumblr_l88e6 … o1_100.png

Animacja Ducha
Animowane duchy miały pojawiać się na terenie całej wieży, zwłaszcza na drugim piętrze i samym środku lokacji, gdzie mogliśmy się uleczyć. Większość twierdzi, że miały być użyte jako część tła, animacje składają się z 59 klatek, po zbadaniu których okazało się, że około połowa z nich zawiera standardowy obrazek pokemona-ducha. Mniej więcej ćwierć ukazywała ten sam obrazek o różnej jasności (to prawdopodobnie miało wywołać efekt zanikania postaci). Wśród reszty obrazków dało się natomiast zobaczyć przerażone twarze, szkielet odziany w ciemny płaszcz (uznano, że przedstawia ponurego żniwiarza) oraz zmasakrowane zwłoki. O ile migoczące zjawy dało się wytłumaczyć dekoracją, pozostałe zdjęcia nie znalazły wyjaśnienia. Zapytane o nie główny programista gier o pokemonach, Hisashi Sogabe, stwierdził że "nie ma pojęcia, skąd się tam wzięły". Wśród całego syndromu LTS, ta animacja wywołała najwięcej dyskusji na temat wpływu gier video na ludzki umysł.

Stwierdzono, iż grafiki użyte przy tworzeniu tej animacji sprawiały, że "użytkownika przerażały niepokojące otoczenia".


Skrypt Pogrzebanego Żywcem
Zapisany w kodzie gry jako "Buryman script". Wydarzenie to miało zakończyć zwiedzanie Lavender Tower, ostatecznie jednak zastąpione walką z duchem matki Cubone'a. Po sprawdzeniu skryptu odkryto, że "Pogrzebany Żywcem" miał być tzw. bossem wieży, po dotarciu na ostatnie piętro, miała ukazać się następująca rozmowa:

Pogrzebany Żywcem: Dotarłeś... tutaj.

PŻ: Jestem uwięziony...

PŻ: Jestem samotny...

PŻ: Tak bardzo samotny...

PŻ: Zostaniesz tu ze mną?

Zaraz potem rozpoczyna się walka.
W tym trybie Pogrzebany Żywcem ukazuje się nam jako animacja zwłok w stanie rozkładu wygrzebujących się z ziemi. Zaprogramowano, że będzie miał cztery pokemony, dwie Białe Dłonie, Gengara i Muka.
Najdziwniejsze jest to, że protokół akcji Pogrzebanego Żywcem po jego pokonaniu nie został nawet napisany. Prawdopodobnie w przypadku zwycięstwa, gra po prostu by się zawiesiła. Sytuacja w przypadku przegrania walki została wprowadzona przez nieznanego programistę. W tym zakończeniu Pogrzebany Żywcem miał powiedzieć "Nareszcie... świeże mięso!", po którym usłyszelibyśmy przeraźliwe skrzypienie. W tym momencie ukazuje się animacja wciągania gracza pod ziemię przez PŻ. Po wszystkim uświadczylibyśmy typowego Game Over'u, tyle że w tle znajdowałby się obrazek wciąganego pod ziemię bohatera. Niepokoi też protokół tego, co miało nastąpić potem. Cardridge z grą miał ściągnąć to zdjęcie do pamięci podręcznej Gameboya i pokazywać go za każdym razem, gdy ktoś włącza konsolkę.

http://img705.imageshack.us/img705/6111 … 51d4e4.png PŻ we własnej osobie
http://i3.ytimg.com/vi/2Xq_usEA7Zk/mqdefault.jpg I PŻ wciągający naszego trenera pod ziemię

Opisałem trzy efekty wizualne. Istnieją inne, także te należące do Syndromu Lavender Town, jednak pozostają nieznane...

Bonus komiksowy, ale uwaga - to jest naprawdę mocne! Czytajcie powoli...
http://comic.naver.com/webtoon/detail.n … weekday=tu
Nie wiem jak wy, ale ja miotnęłam swoją osobą z krzesełka (A byłam jakieś 2m od ekranu) i przyjęłam pozycję kaczki i kołdry [LINK]. Koleżanki miały niezłą pompę ;D

Omenoor napisał:

Topcia,dawaj jakieś nowe creepypasty,bo ja nie mam talentu do szukania ich. ;_;

Taki nowy, chany twoj przyjaciel.

Widziałem ostatnio pastę o Treasure Island. Powiem, że mocna, jeśli ktoś ma ochotę przeczytać to wyguglować ale chyba tylko po angielsku jest.